Hi, Ik ben Con van Staa, Autonoom Fotograaf

Met andere ogen naar mijn directe omgeving kijken, dat was de opdracht die ik mijzelf gegeven had. Je eigen woonomgeving, al jaren vertrouwd en vaak onveranderd, gewoonte versterkt dat, je kijkt niet meer. Tot dat ik mijzelf een doel stelde, binnen een relatief kleine straal zoeken naar blauwe objecten. Eindelijk keek ik opnieuw naar mijn eigen omgeving.

In het ijs, verdwaasd, stil en verlaten, zit een zwaan te wachten op zijn/haar einde. Het is koud, er staat een gure wind, ik heb moeite om warm te blijven, de zwaan ook. Vergeefs laat hij/zij de kop hangen. Ik maak gebruik van de schoonheid van de omgeving met de zwaan.

Nationaal Landschap Loonse- en Drunense Duinen, ingeklemd tussen Loon op Zand, Drunen en Udenhout. Op een kille, natte ochtend vertrokken naar het zuiden des lands. aangekomen toen het net droog werd en een betoverd landschap zien ontwaken onder een lucht met oplossende bewolking, wat een schoonheid!

Lopend op het strand, door het zand, de wind om je oren, kijkend naar wat de zee achtergelaten heeft. Met in het achterhoofd beelden van Stephan Vanfleteren en Jan van der Greef. Impressie, beleving en gevoel. https://www.stephanvanfleteren.com en https://www.janvandergreef.com/product/beyond-oneness/

Al wandelend door het bos en langs de beek, ontstond er een beeld, bos en water, naar aquarel, naar impressie..

Divine light, gives enlightenment and distraction, it also gives hold to the seekers.

De kunst van grafmonumenten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Grafmonument

In een oostelijk puntje van Nederland, in de Achterhoek, dicht bij de Duitse grens ligt een waterplas, ontstaan door zandafgravingen sinds begin 1970. Inmiddels voorziet deze plas in recreatie behoeften en is dit een kraamkamer voor watervogels zoals futen, meerkoeten, eenden ganzen, aalscholvers en soms ook een verdwaalde flamingo. Doordat deze plas op 40m boven NAP ligt is het licht, vooral bij zonsondergang vaak betoverend en iedere dag weer anders.

Deze foto verbeeld de wereld zoals Ai Weiwei die wil laten zien, strak gekaderd, weinig of geen bewegingsruimte, altijd onder het toezicht oog van bewakers en camera's, zelfs de boom is geknot en  mag niet verder groeien, zich niet buiten het kader begeven.

Verbijsterend voor ons, Nederlanders, dat deze industriële restanten van voorbije jaren er nog steeds staan. In ons dicht bevolkte landje wordt iedere centimeter zo optimaal mogelijk gebruikt en is verval nauwelijks te vinden. Dit in tegenstelling tot onze buurlanden. Na glorietijden gekend te hebben, nu monumenten van verval. Een enkele uitgezonderd, die heeft een herbestemming gekregen, waarin de schoonheid van weleer bewaard blijft. Het overige wacht al decennia, vergeefs, op betere tijden.