Hi, Ik ben Con van Staa!

Wanneer een lelijk eendje een feniks met rafelranden wordt. Een oogst van 3 dagen rondlopen, rondtoeren en rondkijken in Charleroi. Een stad met grote architectonische en sociale verschillen. Een herinnering van een kort bezoek aan een stad die opkrabbelt uit een grauw verleden. Het stadsbestuur is bezig met vernieuwing, dank zij een bijdrage van de EU. Een groot deel van het centrum is en wordt vernieuwd. Waardoor het contrast met de achtergebleven wijken nog groter is geworden. Met deze serie in kleur wil ik het positieve van deze stad benadrukken, terwijl op iedere straathoek een negatief gevoel opkomt.

Verbijsterend voor ons, Nederlanders, dat deze industriële restanten van voorbije jaren er nog steeds staan. In ons dicht bevolkte landje wordt iedere centimeter zo optimaal mogelijk gebruikt en is verval nauwelijks te vinden. Dit in tegenstelling tot onze buurlanden. Na glorietijden gekend te hebben, nu monumenten van verval. Een enkele uitgezonderd, die heeft een herbestemming gekregen, waarin de schoonheid van weleer bewaard blijft. Het overige wacht al decennia, vergeefs, op betere tijden.

Portretten zijn geen dagelijkse bezigheid voor mij, mede omdat ik geen eigen studio heb. Ik werk altijd op locatie en probeer er iets speciaals van te maken.

Divine light, gives enlightenment and distraction, it also gives hold to the seekers.

Het verre Noorden, verre reis, verre familie en vergezichten.

Op een vakantiepark in het zuiden van Nederland vond ik in een verstopt hoekje, vakantiewoningen. Deze worden vermoedelijk gebruikt om in het hoogseizoen seizoenswerkers te huisvesten.

De restanten van de textielindustrie, die in de eerste helft van de vorige eeuw, zo bloeide in deze grensregio, staan nu opgesteld in Bocholt (D).

Het nieuwe hart van ons land, de Kern van Utrecht, wordt gedragen op palen, boven de begane grond, of wordt dit juist opgetild? Daarnaast is water de kern van ons bestaan, ook de kern van Utrecht. De cirkel is weer rond, na vele jaren.